Затым ён адной рукою пакаціў перад сабою міс Гевішам у яе крэсле, а другую засунуў у кішэню сваіх штаноў з такім выглядам, нібы там хаваўся цэлы запас тайн.
— А колькі разоў у жыцці, Піп, вы бачылі Эстэлу? — сказаў ён, спыняючыся.
— Колькі разоў?..
— Так, іменна. Дзесяць тысяч разоў?
— О, не, не столькі…
— Ну, два разы?
— Джагерс, — перапыніла яго міс Гевішам, — пакіньце ў спакоі майго Піпа і ідзіце з ім уніз абедаць.
Мы ўвайшлі ў сталовую, дзе чакалі нас Эстэла і Сара Покет. Містэр Джагерс сеў на старшынскае месца, а Эстэла памясцілася супроць яго. Мы вельмі добра паабедалі і нам прыслужвала жанчына, якой я ніколі тут не бачыў, але якая, як я ведаў, даўно служыла ў гэтым таямнічым доме. Пасля абеду перад апекуном з‘явілася бутэлька старога партвейну, у якім ён, відавочна, разумеў толк, — і дамы вышлі.
Калі мы засталіся ўдваіх, мой апякун прыняў такі непранікальны выгляд, быццам уладаў тайнамі ўсяго свету. Мне было няёмка. Не маючы пад рукамі нічога лепшага, ён браў пад допыт нават віно: ён разглядаў яго на святло, адсёрбваў, смакаваў, глытаў, ставіў чарку на стол, зноў разглядаў, нюхаў, рабіў сапраўднае следства, і я адчуваў такі непакой, як быццам віно магло паведаміць яму пра мяне што-небудзь нядобрае.
Міс Покет не з‘явілася, калі мы сабраліся ў пакоі міс Гевішам пагуляць у віст. Тым часам міс Гевішам паспела прыбраць Эстэлу: на руках у яе, на грудзях і ў валасах блішчалі лепшыя каштоўныя рэчы з туалета міс Гевішам. Я заўважыў, што нават мой апякун, які глядзеў на яе з-пад сваіх навісшых броваў, прыўзняў вочы, калі заззяла перад ім гэтая цудоўная прыгожасць ва ўсім сваім асляпляючым бляску.
