Я не буду шмат гаварыць аб тым, з якім выглядам містэр Джагерс прыберагаў у часе гульні маленькіх козыраў і потым біў імі нашых тузаў і каралёў.
Гульня зацягнулася да дзевяці гадзін. Мы ўмовіліся, што я буду папярэджан аб прыездзе Эстэлы ў Лондан і сустрэну яе каля дыліжанса. Я развітаўся з ёю, паціснуў ёй руку, і мы рассталіся,
Апякун мой займаў у гасцініцы «Блакітнага Вепра» нумар побач са мною. Да глыбокай ночы ў маіх вушах гучэлі словы міс Гевішам: «Кахай яе, кахай, кахай!» Я змяніў іх па-свойму і паўтараў сотні разоў сваёй падушцы: «Я кахаю яе, кахаю, кахаю!».
РАЗДЗЕЛ XXVIII
Зараз-жа па прыездзе ў Лондан я паслаў Джо траскі і бочачку вустрыц у якасці адкупнога, каб хоць як-небудзь загладзіць сваю віну, і пасля гэтага накіраваўся ўжо ў Барнардава падвор‘е.
Пасля абеду мы размясціліся ля каміна, і я сказаў Герберту:
— Дарагі Герберт, мне трэба паведаміць табе вельмі важную рэч.
— Я буду слухаць, дарагі Гендзель, вельмі ўважліва і сур‘ёзна, — адказаў ён.
— Справа датычыць мяне, Герберт, — сказаў я, — і яшчэ адной асобы.
Герберт паклаў нагу на нагу і паглядзеў на агонь, схіліўшы галаву, але, бачачы, што я спыніўся, пытальна зірнуў на мяне.
— Герберт, — вымавіў я, кладучы руку яму на калена, — я кахаю, я абажаю Эстэлу!
Ані не здзіўляючыся, нібы так і павінна быць, Герберт адказаў мне:
— Вельмі добра. Дык што-ж?
— Дык што-ж! Няўжо табе больш няма чаго сказаць мне?
