ўжо, дапраўды, хто, але гаварыла літаральна ўжо, дапраўды, хто, але гаварыла літаральна наступнае:
«Я прыеду ў Лондан паслязаўтра ў поўдзень. Здаецца, мы ўмовіліся, што вы сустрэнеце мяне. Такое ва ўсякім выпадку жаданне міс Гевішам, і я пішу вам, каб яго выканаць. Яна пасылае вам сваё прывітанне. Адданая вам Эстэла».
Калі-б было дастаткова часу, вельмі можа быць, што я заказаў-бы сабе к гэтаму дню некалькі новых касцюмаў, але паколькі часу не было, то я павінен быў задавольвацца тымі, што былі ў наяўнасці. Я адразу страціў апетыт і пазбавіўся сну і спакою, пакуль не настаў жаданы дзень. Але і ён не вярнуў мне страчанай роўнавагі, а, наадварот, я хваляваўся яшчэ больш. Я пачаў снаваць каля канторы дыліжансаў спазаранку, калі, мусіць, дыліжанс, якога я чакаў, не выехаў яшчэ з гасцініцы «Блакітнага Вепра» ў нашым горадзе. Я ведаў гэта вельмі добра, але мяне ахапляла трывога, як толькі я адыходзіў ад канторы дыліжансаў хоць на пяць хвілін.
Эстэла была цудоўна прыгожая ў дарожным плацці з футроваю аблямоўкай. Ніколі нават мне не здавалася яна такою красуняй, і яе абыходжанне са мною было чароўнае, як ніколі раней. Гэтую перамену я прыпісваў уплыву міс Гевішам.
Мы былі на двары гасцініцы, і яна ўказвала мне свае рэчы. Калі яны былі сабраны, я ўспомніў, што, паглынуты цалкам думкаю аб ёй, я не запытаўся нават, куды яна едзе.
— Я еду ў Рычмонд, — сказала яна мне. — Вы найміце мне карэту і праводзьце мяне. Вось вам грошы. Плаціце імі за ўсе мае выдаткі. Бярыце! Нам з вамі няма чаго разважаць, мы павінны падпарадкавацца загадам і не можам змяняць іх па ўласнаму жаданню.
Калі яна перадавала мне кашалёк, я стараўся адга-
