даць затоены сэнс яе апошніх слоў. Яна вымавіла іх крыху высокамерным тонам, але без гневу.
— Да каго вы едзеце ў Рычмонд? — запытаў я Эстэлу.
— Я пасялюся, — сказала яна, — і за вялікія грошы, у адной мясцовай жыхаркі, якая карыстаецца ўплывам у грамадстве, прынамсі, так яна гаворыць, буду зыязджаць з ёю ўсюды, каб людзей паглядзець і сябе паказаць.
— Я думаю, вас будзе забаўляць рознастайнасць уражанняў і захапленне, выклікаемае вамі.
— Так, я думаю.
Яна вымавіла гэта так бесклапотна, што я сказаў ёй:
— Вы гаворыце аб сабе, як аб старонняй асобе.
— Адкуль вы ведаеце, як я гавару аб іншых? Пачакайце, пачакайце, — сказала яна з чароўнай усмешкаю, — я яшчэ не паступіла да вас у вучэнне; я магу яшчэ гаварыць так, як мне ўздумаецца. Ну, а вам як жывецца ў містэра Покета?
— Вельмі добра, наколькі…
Мне здаецца, што цяпер быў зручны выпадак выказацца.
— Наколькі — што? — запыталася Эстэла.
— Наколькі гэта магчыма для мяне дзе-б там ні было воддаль ад вас.
— Які вы наіўны! — сказала Эстэла зусім спакойна. — Як у вас язык паварачваецца балбатаць такое глупства? Містэр Покет, мусіць, значна цікавей за астатніх членаў сям‘і?
— Так, нязмерна цікавей. Ён нікому не жадае зла.
— Не дадавайце толькі: апрача самога сябе, — перапыніла мяне Эстэла. — Я ненавіджу падобных людзей. Але ён, здаецца, сапраўды бескарыслівы і вышэй за дробязную зайздрасць і злосць, прынамсі я так чула аб ім…
