— Ведаеш, Піп, я лепш-бы сам панёс яе ў царкву з трыма-чатырма прыяцелямі, якія дапамаглі-б мне ад шчырага сэрца сваімі рукамі, ды баюся, як-бы суседзі не сказалі, што я не шаную яе памяці.
— Выньце насавыя хустачкі! — ускрыкнуў у гэтую хвіліну містэр Траб афіцыйным тонам. — Выньце хустачкі! Усё гатова!
Мы паднеслі хустачкі да твара, нібы ў нас з носа ішла кроў, і вышлі парамі: я з Джо, Бідзі з Пембльчукам, містэр Гебль з жонкаю. Тленныя астанкі маёй сястры вынеслі з кухні, і працэсія рушыла.
Суседзі голасна выхвалялі ўрачыстасць працэсіі, і мы служылі прадметам захапляючага здзіўлення ўвесь час, пакуль ішлі праз вёску.
Але вось воддаль паказаліся балоты, а за імі белыя парусы караблёў, і мы спыніліся на могілках, перад магілаю маіх бацькоў — нябожчыка Філіпа Пірыпа, тутэйшага прыходу, і Джорджыяны, жонкі памянёнага, якіх я ніколі не ведаў. Цела сястры ціха апусцілі ў зямлю, а жаўранкі пелі ў небе, лёгкі ветрык калыхаў дрэвы і гнаў лёгкія воблакі, якія кідалі на зямлю няясныя цені.
Вярнуўшыся з могілак, Пембльчук пайшоў разам з супругамі Гебль правесці ў іх вечар і расказваць у «Трох Вясёлых Грабцах», як ён першы ашчаслівіў мяне і як, дзякуючы яму, мне так пашанцавала.
Мы, гэта значыць я, Джо і Бідзі, узяліся за халодны абед, але абедалі ў гасцінным пакоі, а не ў кухні, і адчувалі нейкую няёмкую напружанасць. Пасля абеду я прымусіў Джо закурыць люльку, і няёмкасць знікла, калі мы, абышоўшы кузню, уселіся на двары на вялікім камені. Джо пераапрануўся і аказаўся ў смешным касцюме — поўсвяточным, поўрабочым, ад чаго зрабіўся больш натуральным і простым і стаў больш падобным на самога сябе.
