Ён вельмі ўзрадаваўся, калі я папрасіў яго памясціць мяне на ноч у маім старым пакоі, а я быў таксама вельмі задаволены сабою, лічачы, што мая просьба даказвала маё велікадушша. Як толькі апусціліся начныя цені, я, пад першым прыстойным повадам, выклікаў Бідзі ў сад, каб пагутарыць з ёю сам-на-сам.
— Бідзі, — сказаў я, — вы маглі-б, здаецца, напісаць мне аб гэтай сумнай падзеі.
— Сапраўды, містэр Піп? — сказала Бідзі. — Я напісала-б, калі-б ведала, што гэта трэба.
— Не думайце, што я злуюся, але вы павінны былі-б пра гэта падумаць.
— Вы думаеце, містэр Піп?
Яма была такая спакойная, такая прыгожая, такая мілая, здавалася мне ўвасабленнем такой дабраты, што я не адважыўся засмучаць яе. Мы ішлі побач, і, зірнуўшы на яе апушчаныя вочы, я перамяніў гутарку.
— Вам, любая Бідзі, цяжка, як відаць, будзе заставацца тут?
— Немагчыма, містэр Піп, — сказала Бідзі сумным голасам, але зусім рашуча. — Я перагаварыла з місіс Гебль і заўтра пераеду да яе. Мы будзем клапаціцца аб містэры Гарджэры, пакуль ён уладзіцца нанава.
— Як-жа вы самі ўладзіцеся, Бідзі? Можа, вам патрэбны грошы…
— Як я ўладжуся? — перапытала Бідзі, чырванеючы. — Я спадзяюся атрымаць месца настаўніцы ў новай школе, якую скора адбудуюць. Я маю добрую рэкамендацыю ад суседзяў і думаю, што ў мяне хопіць цярпення і стараннасці давучыцца, вучачы другіх. Вы ведаеце, містэр Піп, — казала далей Бідзі, зірнуўшы на мяне з усмешкаю, — новыя школы не тое, што старыя; а я і ў тыя часы шмат чаму навучылася ад вас і ў вольны час старалася ўдасканаліцца.
— Я думаю, Бідзі, вы заўсёды здолееце ўдасканаліцца, нават пры самых немагчымых умовах.
