— Ах, толькі-б не ў дрэнных нахілах, — прамармытала Бідзі.
Гэта была хутчэй затоеная думка, якая прарвалася, чым папрок па майму адрасу.
«Ну, — падумаў я, — пакінем гэта».
Я ішоў далей побач з Бідзі, якая ўпарта глядзела ў зямлю. Яна гаварыла, як любіць мяне Джо, гаварыла, што ён ніколі ні на што не скардзіўся. Бідзі не дагаварыла, што ён не скардзіўся на мяне, бо ў гэтым не было ніякай патрэбы, і я вельмі добра разумеў, што яна хацела сказаць.
— Так, Джо вышэй за ўсякія пахвалы, — сказаў я. — Мы часта будзем гаварыць, Бідзі, аб гэтым, таму што, безумоўна, я часта буду прыязджаць сюды. Я не хочу пакідаць цяпер небараку Джо аднаго.
Бідзі нічога не адказала.
— Вы слухаеце, Бідзі?
— Так, містэр Піп.
— Чаму вы называеце мяне містэрам Піпам? Гэта нядобра з вашага боку. Але скажыце, Бідзі, чаму вы маўчыце?
— Чаму я маўчу? — нясмела запытала Бідзі.
— Бідзі, — сказаў я тонам зняважанай нявіннасці, — я прашу вас растлумачыць, што азначае гэтае маўчанне?
— Што азначае? — паўтарыла Бідзі.
— Фу ты!.. Не паўтарайце, як папугай! Раней вы так са мною не гаварылі.
— Не гаварыла? — сказала Бідзі. — Не, містэр Піп, гаварыла.
Я рашыў, што лепш будзе пакінуць і гэтую тэму. Аднак, прайшоўшыся з ёю яшчэ моўчкі па садзе, я зноў пачаў гутарку.
— Бідзі, я зараз казаў, што буду прыязджаць да Джо. Вы прамаўчалі… Скажыце, Бідзі, чаму?
— Вы ўпэўнены, што будзеце часта прыязджаць
