РАЗДЗЕЛ XXXII
Час ішоў, наступіла маё поўналецце, і пацвердзілася прадраканне Герберта, што яно наступіць раней, чым я даведаюся аб чым-небудзь больш пэўным у сваім становішчы.
Дня майго поўналецця мы чакалі, поўныя меркаванняў, таму што абодва былі пераконаны, што мой апякун скажа нарэшце што-небудзь больш пэўнае з гэтага поваду.
Я паклапаціўся дакладна паведаміць у Літль-Брытэн аб дні майго нараджэння. Напярэдадні я атрымаў ад Веміка афіцыяльнае паведамленне аб тым, што містэр Джагерс запрашае мяне наведаць яго ў гэты ўрачысты дзень а пятай гадзіне папоўдні. Гэта акалічнасць канчаткова пераканала нас, што павінна адбыцца нешта незвычайнае, і мяне ахапіла незвычайнае хваляванне, калі я дакладна ў назначаны час пайшоў у кантору апекуна. У прыёмнай мяне павіншаваў Вемік і нерашуча пачасаў каля носа тонкаю складзенаю паперкаю, якая сваім выглядам зрабіла на мяне вельмі прыемнае ўражанне. Але ён ні словам не ўпамянуў аб ёй, толькі знакам запрасіў мяне прайсці ў габінет апекуна. Быў лістапад, і мой апякун грэўся ля каміна, засунуўшы рукі пад фалды сурдута.
— Ну, Піп, я цяпер павінен называць вас «містэр Піп». Віншую вас, містэр Піп.
Мы паціснулі адзін аднаму рукі, і я падзякаваў яму.
— Сядайце, містэр Піп, — сказаў апякун.
Калі я сеў, ён, не змяняючы позы і ссўнуўшы бровы, па-ранейшаму разглядаў свае боты, а я адчуваў сябе не асабліва ёмка, і мне ўспомніўся стары час, калі я, бывала, сядзеў на магільнай пліце.
— Цяпер, мой юны дружа, — пачаў апякун з такім выглядам, як быццам збіраўся дапытваць мяне, — я жадаю наконт сяго-таго пагаварыць з вамі.
— Наконт чаго, сэр?..
