— Колькі, па вашых разліках, вы пражываеце? — запытаўся містэр Джагерс, спачатку нахіляючыся і гледзячы ў зямлю, а потым закідваючы галаву і ўзіраючыся ў столь.
— Колькі пражываю?
— Так, колькі пражываеце? — паўтарыў містэр Джагерс, гледзячы на столь.
Потым, абвёўшы вачыма ўвесь пакой, ён выцягнуў насавую хустачку і паднёс яе да твара.
Я так часта прыводзіў свае справы ў парадак, што зусім страціў усякае ўяўленне аб тым, колькі пражываў у сапраўднасці, і сазнаўся, што, на мой вялікі жаль, я не магу адказаць на пытанне. Адказ мой, здавалася, зрабіў на містэра Джагерса прыемнае ўражанне.
— Я так і думаў, — сказаў ён, і высмаркаўся з выглядам поўнага задавальнення. — Я задаў вам пытанне, дружа мой. Можа, і вы ў сваю чаргу хочаце аб чым-небудзь запытаць мяне?
— Вядома, мне было-б вельмі прыемна задаць вам некалькі пытанняў, але я памятаю вашу забарону.
— Ну, пытайцеся, — сказаў містэр Джагерс.
— Даведаюся я сёння, хто мой дабрадзей?
— Не! Пытайцеся аб іншым.
— Ці скора прынамсі я даведаюся аб гэтым?
— Адкладзіце і гэта ўбок і пытайцеся далей.
Я збіраўся з думкамі, але мне здавалася немагчымым пазбегнуць шчакатлівага пытання.
— Ці атрымаю я што-небудзь сёння?
Містэр Джагерс адказаў радасным голасам:
— Я ведаў, што мы дойдзем і да гэтага!
Ён загадаў Веміку прынесці таямнічую паперку. Вемік з‘явіўся, падаў яе і знік.
— Цяпер, містэр Піп, — сказаў містэр Джагерс, — слухайце. Бралі грошы вы досыць спраўна: ваша імя часта сустракаецца ў касавай кнізе ў Веміка. Але ў вас, вядома, ёсць яшчэ даўгі?
