— Баюся, сэр, што прыдзецца сказаць: ёсць.
— Вы вельмі добра ведаеце, што прыдзецца сказаць — ёсць. Ці-ж не праўда? — сказаў містэр Джагерс.
— Так, сэр.
— Я не пытаюся, колькі ў вас даўгоў, таму што вы самі гэтага не ведаеце; ды калі-б і ведалі, не сказалі-б мне! Так, так, дружа мой! — ускрыкнуў містэр Джагерс, памахваючы ўказальным пальцам, калі заўважыў маю спробу пратэставаць. — Мабыць, пры ўсім жаданні, вы не змаглі-б сказаць мне гэтага. Я гэта разумею лепш за вас. А цяпер вазьміце гэту паперку. Узялі?.. Вельмі добра!.. Цяпер разгарніце і скажыце, што гэта такое?
— Гэта банкавы білет у пяцьсот фунтаў, — сказаў я.
— Так, банкавы білет у пяцьсот фунтаў. Сума нядрэнная. Што вы аб гэтым скажаце?
— Ды што-ж іншае можна сказаць?
— Адказвайце на пытанне, — сказаў містэр Джагерс.
— Вельмі нядрэнная сума.
— Вы лічыце, што сума нядрэнная? Вельмі добра. Гэтая нядрэнная сума належыць вам, містэр Піп, гэта вам падарунак к сёнешняму дню, задатак выканання вашых надзей. Вы павінны ад гэтага часу задавальняцца такою-ж сумаю кожны год; ні ў якім разе не больш, пакуль не пажадае з‘явіцца ваш дабрадзей. Інакш кажучы, атрымлівайце праз кожныя тры месяцы ад Веміка свае сто дваццаць пяць фунтаў і жывіце, як хочаце, пакуль не ўступіце ў зносіны з галоўным віноўнікам вашых даброт. Я-ж, як і раней казаў вам, просты павераны і выконваю чужыя даручэнні, за што мне і заплачана. Я лічу іх зусім недарэчнымі, але атрымаў грошы зусім не за тое, каб выказваць свае думкі.
Я пачаў дзякаваць свайму невядомаму дабрадзею за яго велікадушную шчодрасць, але містэр Джагерс спыніў мяне:
— Мне плацяць не за тое, каб пераказваць вашы словы каму-б то ні было, — сказаў ён халодна і, са-
