мае пакуты. Можа быць, гэта злавала астатніх яе абажальнікаў, але мяне зусім прыводзіла ў роспач.
Уздыхальнікаў у яге была безліч. Вядома, аслеплены рэўнасцю, я лічыў уздыхальнікам кожнага, хто толькі набліжаўся да яе; але і ў сапраўднасці іх было больш чым дастаткова.
Часта я бачыўся з ёю ў Рычмондзе, часта чуў пра яе і ў Лондане і часта катаў яе на лодцы з місіс і міс Брэндлі. На ўсіх пікніках, святах, вечарах, у тэатрах, у канцэртах, у оперы, адным словам, усюды я суправаджаў Эстэлу і ўсюды пераносіў тыя-ж пакуты. Ні адной шчаслівай хвіліны не выпадала на маю долю ў яе прысутнасці, а між тым я дваццаць чатыры гадзіны ў суткі толькі і марыў аб шчасці праводзіць усё жыццё каля яе.
На працягу гэтага перыяда майго жыцця, — а ён, як мне тады здавалася, цягнуўся бясконца доўга, — яна не пакідала свайго халоднага тону, нібы падкрэсліваючы, што блізасць гэтая навязана нам супроць нашай волі. Толькі зрэдку яна крыху змякчалася, змяняла сваё абыходжанне і як быццам шкадавала мяне.
Неяк увечары, у такую іменна хвіліну, мы стаялі ля акна.
— Піп! Піп! — сказала яна мне, — сцеражыцеся!
— Чаго?
— Мяне.
— Гэта значыць не захапляцца вамі? Вы гэта хацелі сказаць, Эстэла?
— Што я хацела сказаць? Ды вы сляпы, калі не разумееце самі!
— Ва ўсякім выпадку ніякай перасцярогі раней я не атрымліваў, — сказаў я, — а сёння вы самі запіскаю запрасілі мяне сюды.
— Гэта праўда, — адказала Эстэла з раўнадушнай, пагардлівай усмешкай, ад якой я заўсёды халадзеў.
З хвіліну яна глядзела ў акно, потым сказала:
