— Міс Гевішам запрашае мяне на цэлы дзень да сябе ў Сатыс-гауз. Калі хочаце, можаце праводзіць мяне туды і назад. Яна не любіць, каб я ездзіла адна, і не жадае пускаць да сябе маю пакаёўку, бо баіцца плётак з яе боку. Дык вы праводзіце мяне?
— І вы яшчэ пытаецеся, Эстэла!
На гэтым мы і рашылі. Аднак, міс Гевішам ніколі не запрашала мяне пісьмова, і я ніколі не бачыў, як яна піша. Праз дзень мы паехалі і засталі міс Гевішам у тым-жа пакоі, дзе я ўбачыў яе ў першы раз. Няма патрэбы гаварыць, што ў доме не было ніякіх змен.
Міс Гевішам цяпер, здавалася, мела да Эстэлы нейкую яшчэ больш жахлівую страсць, чым у апошняе наша спатканне. Я знарок назваў яе пачуццё «жахлівым», таму што сапраўды было нешта, што ў яе страсных позірках і вар‘яцкіх абдымках наводзіла жах. Яна пажырала Эстэлу вачыма, захаплялася яе голасам, яе рухамі і кусала свае дрыготкія пальцы з такім выглядам, як быццам рыхтавалася праглынуць сваю чароўную выхаванку.
З Эстэлы яна перавяла свой востры, пранізваючы позірк на мяне, і мне здалося, што ён пранікаў да майго сэрца і абмацваў яго раны.
— Як яна з табою абыходзіцца, Піп? Як? — запыталася яна ў мяне, нібы якая-небудзь чараўніца, не саромячыся нават прысутнасці Эстэлы.
Але ад яе павеяла нечым яшчэ больш злавесным, калі мы ўвечары размясціліся ля палаючага каміна. Яна трымала Эстэлу за руку і, моцна сціскаючы яе сваёю, выпытвала падрабязнасці аб яе абажальніках, аб якіх упаміналася ў пісьмах Эстэлы. З нейкім хваравітым захапленнем, якое межавала проста з вар‘яцтвам, слухала яна ўсякую падрабязнасць, абапёршыся на кастыль і гледзячы на мяне, як здань, выцвіўшымі, калючымі вачыма.
Пакой, у якім мы сядзелі, асвятляўся насценнымі
