іншыя, але, зразумела, калі другое табе больш падабаецца, я гатоў яго перамяніць на другое.
— А як ваша сапраўднае імя? — запытаў я шэптам.
— Мегвіч, — адказаў ён таксама шэптам, — а імя Авель.
— Да чаго вас з дзяцінства прызначалі?
— Мяне прызначалі быць нягоднікам, любы хлопчык, — адказаў ён зусім сур‘ёзна і вымавіў слова «нягоднік» так, як быццам яно азначала якую-небудзь прафесію.
— Калі вы прышлі ў Тэмпль учора ўвечары… — пачаў я і раптам спыніўся, здзіўлены тым, што гэта здарылася толькі ўчора; мне здавалася, што гэта было бог ведае як даўно.
— Дык што-ж, мой любы?
— Калі вы ўчора прышлі ў Тэмпль і пыталіся ў вартаўніка, як прайсці, быў хто-небудзь з вамі?
— Са мною? Не, нікога не было, любы хлопчык.
— Але ў вароты ўвайшоў хто-небудзь разам з вамі?
— Я не звярнуў увагі, — вымавіў ён з некаторым сумненнем. — Здаецца, нехта ўвайшоў са мною.
— Ці ведаюць, што вы ў Лондане?
— Спадзяюся, што не, — адказаў ён, праводзячы пальцам кругом шыі.
Ад гэтага жэсту мяне кінула ў жар і холад.
— Раней вы былі вядомы ў Лондане?
— Тут мяне мала ведалі, я больш бываў у правінцыі.
— А судзілі вас… у Лондане?..
Ён запытаўся, хітра паглядзеўшы:
— Каторы раз?
— Апошні?
Ён пацвярджальна кіўнуў галавою.
— Так, у Лондане. Тады я і пазнаёміўся з Джагерсам. Ён мяне абараняў.
