У мяне на языку круцілася пытанне, за што яго судзілі, алё ён узяў са стала нож і, апісаўшы ім у паветры круг, накінуўся на снеданне, кажучы:
— Што-б я ні зрабіў, з мяне спагнана, і мы квіты.
Ён еў з такою прагнасцю, што непрыемна было глядзець.
Калі-б у мяне быў хоць які-небудзь апетыт, у той час як я садзіўся за стол, цяпер ён прапаў-бы канчаткова: я сядзеў, з агідаю адвярнуўшыся ад свайго жахлівага суседа і панура ўзіраючыся на абрус.
— Я вельмі шмат ем, любы хлопчык, — сказаў ён пасля снедання, нібы просячы прабачэння. — Я заўсёды быў такі; калі-б я еў менш, мне было-б куды лягчэй. Вось і без люлечкі таксама не магу абыйсціся. Калі я ўпершыню наняўся за пастуха на тым паўшар‘і, я ад нуды сам-бы ператварыўся ў дурнога барана, калі-б пры мне не было люлькі.
З гэтымі словамі ён устаў з-за стала і, запусціўшы руку ў бакавую кішэню свайго гарохавага сурдута, дастаў адтуль кароценькую пракопчаную люльку і жменю таннага табаку, так званага негрыцянскага. Набіўшы люльку, ён высыпаў астатні табак назад у кішэню, нібы ў скрынку, выцягнуў шчыпцамі з агню палаючы вугаль, раскурыў люльку і, стаўшы на каўры спіною да каміна, па сваёй улюбёнай прывычцы схапіў абедзве мае рукі ў свае.
— Дык вось ён, джэнтльмен, якога я стварыў, — праказаў ён, гойдаючы сваімі рукамі ўверх і ўніз і папыхваючы люлькаю. — Сапраўдны джэнтльмен, першы сорт. Калі-б ты ведаў, якая для мяне прыемнасць глядзець на цябе, Піп! Усё жыццё стаяў-бы так і глядзеў на цябе, любы хлопчык, больш мне нічога не трэба.
Як толькі з‘явілася магчымасць, я вызваліў свае рукі.
— Не хочу я, каб мой джэнтльмен хадзіў пехатою па брудных вуліцах. На яго ботах не павінна быць
