дамленне, а вы, разумеецца, не маглі мець гутаркі з чалавекам, які пражывае ў Новым Паўднёвым Валісе.
— Містэр Джагерс, мне трэба было сказаць: мяне паведамілі.
— Добра.
— Мяне паведаміў нехта па імені Авель Мегвіч, што ён і ёсць той дабрадзей, які так доўга заставаўся мне невядомы.
— Так, ваш дабрадзей іменна названая асоба, якая пражывае ў Новым Паўднёвым Валісе. Вемік паведаміў мне, — казаў далей містэр Джагерс, усё яшчэ пільна гледзячы на мяне, — што ён атрымаў пісьмо з Портсмута ад нейкага каланіста, па прозвішчу, як яго — Парвіса…
— Провіса, — падказаў я.
— Дзякую вам. Так, ад Провіса. Ён атрымаў пісьмо з Портсмута ад каланіста, па прозвішчу Провіс, які даведваўся аб вашым адрасе для Мегвіча. Вемік, наколькі мне вядома, паслаў гэтаму Провісу ваш адрас з наступнай поштай. Напэўна, ад гэтага Провіса вы і атрымалі вестку пра Мегвіча, які знаходзіцца ў Новым Паўднёвым Валісе?
— Так, я атрымаў вестку аб ім ад Провіса, — адказаў я.
— Да пабачэння, Піп, — сказаў містэр Джагерс, працягваючы мне руку. — Вельмі рад быў бачыцца з вамі. Калі будзеце пісаць Мегвічу ў Новы Паўднёвы Валіс ці зносіцца з ім праз Провіса, калі ласка, перадайце яму, што падрабязную справаздачу і ўсе распіскі па вашых рахунках будуць прысланы вам разам з сумай, якая засталася, — бо пры балансе яшчэ ёсць у астатку некаторая сума. Да пабачэння, Піп.
Мы паціснулі адзін аднаму рукі. Ён не зводзіў з мяне вачэй; нават падыходзячы да дзвярэй, я адчуваў на сабе яго пільны погляд.
Веміка не было на яго звычайным месцы, ды, калі-б
