што ён у сваю чаргу прыняў такое самае рашэнне і мае намер грудзьмі адстойваць сваю пазіцыю.
— Вы доўга тут прабудзеце?
— Дапраўды, не ведаю. А вы доўга тут прабудзеце?
— Дапраўды, не ведаю.
Уся кроў у мне кіпела; я адчуваў, што калі містэр Дрэмль зробіць замер адсунуць мяне хоць на волас убок, я выкіну яго з акна, і разам з тым я ясна ўсведамляў, што, калі з майго боку будзе такая спроба, містэр Дрэмль выкіне мяне за дзверы.
Ён пачаў нешта насвістваць, я таксама пачаў насвістваць.
— Тут, здаецца, шмат балот? — запытаўся нарэшце Дрэмль.
— Ну, і што-ж з таго?
Дрэмль зірнуў на мяне, потым на мае боты, неяк весела ўсклікнуў і зарагатаў.
— Вам весела, містэр Дрэмль?
— Не, не асабліва, — адказаў ён. — Зараз я еду катацца конна. Жадаю, для забавы, аглядзець гэтыя балоты. Мне казалі, што ў ваколіцы ёсць цікавыя вёскі, цікавыя шынкі і кузні… і ўсё такое. Чалавек!
— Сэр?
— Гатоў мой конь?
— Ля ганку, сэр.
— Лэдзі не паедзе сёння конна, надвор‘е дрэннае.
— Слухаю, сэр.
— К абеду мяне не чакаць, я абедаю ў лэдзі.
— Слухаю, сэр.
Дрэмль зірнуў на мяне. Яго тоўстая фізіяномія свяцілася такою нахабнаю пераможнасцю, што мяне кальнула ў самае сэрца. Я быў так раз‘юшаны, што гатоў быў схапіць яго ў ахапак і кінуць у гарачае полымя.
