хацеў яе папракаць; я ўказаў ёй на гэта, калі яна крыху супакоілася пасля сваёй ўспышкі.
— Выпадкова я трапіў у сям‘ю вашых сваякоў, міс Гевішам, і з таго часу, як пераехаў у Лондан, не пакідаю падтрымліваць з ёю пастаянныя зносіны. Мне ўсёроўна, ці спадабаюцца вам мае словы, ці паверыце вы ім ці не, але маўчаць было-б нізка і подла, і я павінен вам сказаць, што вы наносіце цяжкую знявагу містэру Мацью Покету і яго сыну Герберту, калі думаеце што-небудзь дрэннае аб гэтых прамых, сумленных, благародных людзях, няздольных крывіць душою і подлічаць.
— Ты з імі ў дружбе, — праказала міс Гевішам.
— Яны зрабіліся маімі прыяцелямі, калі лічылі, што я заўладаў іх месцам і адцясніў іх, калі ні Сара Покет, ні міс Джорджыяна, ні місіс Каміла, вядома, не былі маімі прыяцелямі.
Я з радасцю заўважыў, што процістаўленне маіх прыяцеляў іх сваякам зрабіла на міс Гевішам добрае ўражанне. Яна дапытліва зірнула на мяне, потым спакойна запыталася:
— Чаго-ж табе для іх трэба?
— Я прасіў-бы вас аб адным: не змешваць іх з іншымі вашымі сваякамі. У іх адна кроў, але не адна прырода.
Не зводзячы з мяне свайго дапытлівага позірку, міс Гевішам паўтарыла:
— Чаго-ж табе для іх трэба?
Я адказаў, адчуваючы, што чырванею.
— Вы бачыце, у мяне нехапіла-б хітрасці ад вас утаіць, калі-б нават я і хацеў гэтага, што мне для іх сёе-тое трэба. Міс Гевішам, калі вы вырашыце патраціць пэўную суму грошай, каб ашчаслівіць Герберта, — акалічнасці патрабуюць, каб ён нічога не ведаў аб гэтым, — я магу ўказаць вам, якім чынам гэта зрабіць.
