ўпарта трымаецеся свайго погляду, быцам я не думаю таго, што кажу?
— Але вы не выйдзіце за яго замуж, Эстэла?
Яна паглядзела на міс Гевішам, падумала крыху, — работа ўсё яшчэ была ў яе ў руках, — нарэшце праказала:
— Чаму не сказаць вам праўды? Я выходжу за яго замуж.
Я закрыў твар рукамі; у першую хвіліну мне здавалася, што ў мяне не хопіць сілы справіцца з сабою, так цяжка было тое, што я пачуў; але мне ўдалося вытрымаць гэты ўдар лепш, чым я чакаў. Калі я падняў галаву, твар міс Гевішам меў такі страшны выраз, што, не гледзячы на ўсё маё хваляванне і гора, гэта прыцягнула маю ўвагу.
— Эстэла, дарагая Эстэла, о! не рабіце гэтага згубнага кроку, на які штурхае вас міс Гевішам! Няхай я буду адвергнуты назаўсёды, — я ўжо і так адвергнуты, — але аддайце-ж сваю руку чалавеку больш вартаму, чым Дрэмль. Аддаючы вас яму, міс Гевішам як быццам жадае даказаць сваю глыбокую пагарду, нанесці найвялікшую знявагу незлічонаму мноству больш вартых людзей, якія вамі захапляюцца, і тым нямногім, якія вас шчыра кахаюць. Паміж гэтымі нямногімі, можа быць, ёсць чалавек, які кахае вас таксама аддана, як я, — хоць і не так даўно, як я, — вазьміце яго. Мне лягчэй будзе гэта перанесці!.
Яна, як відаць, была здзіўлена маёй гарачнасцю, і мне здалося нават, што яна расчулена і як быццам пачынае крыху разумець мяне.
— Я выходжу за яга замуж, — паўтарыла яна голасам больш мяккім. — Падрыхтаванні да вяселля зроблены, і шлюб будзе заключан у недалёкім будучым. Вам не трэба так зняважліва адзывацца аб маёй названай мацеры: я сама хацела гэтага шлюбу.
