— Ну, містэр Піп, я, здаецца, зрабіў усё, што мог, — праказаў ён. — Але калі я здолею зрабіць яшчэ што-небудзь з вальворцкага пункту гледжання, у якасці прыватнага чалавека, не выходзячы з межаў асабістых адносін, — я зраблю гэта з радасцю. Вось вам адрас. Сёння ўвечары вы можаце, перад тым як ісці дадому, бязбоязна наведацца туды і ўпэўніцца сваімі вачамі, што з Томам, Джэкам ці Рычардам усё добра. Вось яшчэ прычына, чаму вам учора не трэба было вяртацца да сябе ў Тэмпль. Пасля таго, як вы з‘явіцеся дадому, вам ужо нельга будзе хадзіць туды. У заключэнне дазвольце звярнуць вашу ўвагу на адзін важны пункт. — Вемік урачыста паклаў абедзве рукі мне на плечы і ўрачыста прашаптаў: — Пастарайцеся сёння ўвечары захапіць у свае рукі яго рухомую маёмасць. Хто ведае, што можа здарыцца? Няхай-жа будзе выратавана рухомая маёмасць.
Будучы зусім упэўнены, што Вемік не зразумее, калі я пачну растлумачваць яму свой погляд на гэты прадмет, я і не прабаваў рабіць гэтага.
— Мне пара ісці, — сказаў Вемік. — Калі ў вас няма ніякай неадкладнай справы, я раіў-бы вам дачакацца вечара тут. У вас вельмі стомлены выгляд, і вам карысна будзе правесці сёнешні дзень у поўным спакоі з маім старым — ён зараз устане — і падмацаваць свае сілы кавалачкам… памятаеце свінню?
— А як-жа.
— Дык вы пакаштуйце яе.
Я хуіка задрамаў ля каміна, а затым амаль увесь дзень мы з старым правялі ў тым, што мірна спачывалі ля цёплага агеньчыка. На абед нам была падана свініна і гародніна са свайго агарода. Час ад часу я ківаў састарэламу бацьку, часам мімаволі, калі пачынаў кляваць носам.
Калі зусім сцямнела, я развітаўся з старым і
