вам гэтыя калючкі. Вы сцвярджаеце, што яна ўмярцвіла сваё дзіця: у такім выпадку вы павінны прыняць усе вынікі, якія выцякаюць з гэтага дапушчэння. Вядома, яна магла забіць дзіця, і дзіця, чапляючыся за яе, магло падрапаць ёй рукі: але што-ж з гэтага вынікае? Вы-ж цяпер судзіце яе не за забойства дзіцяці! Калі-ж вы так настайваеце на драпінах, мы гаворым вам, што такое тлумачэнне ім даць магчыма, асноўваючыся на вашых дапушчэннях, — калі зноў-такі дапусціць, што гэта драпіны ад ногцяў, хоць гэта зусім непраўдападобна. Адным словам, — заключыў Вемік, — прысяжным было не пад сілу змагацца з містэрам Джаагерсам, і яны прызналі сябе пераможанымі.
— Ці не памятаеце вы, якога полу было дзіця?
— Здаецца, казалі, дзяўчынка.
— Сёння вы больш нічога не маеце мне сказаць?
— Нічога. Ваша пісьмо я атрымаў і знішчыў яго. Больш нічога.
Мы развіталіся вельмі сардэчна і рассталіся.
Цяжка было ў мяне на сэрцы, калі я ішоў дадому. Да ўсіх ранейшых маіх клопатаў цяпер далучыўся яшчэ новы.
РАЗДЗЕЛ XLIV
На другі-ж дзень я паехаў у дыліжансе ў Сатыс-гауз, захапіўшы з сабою ў якасці тлумачэння запіску міс Гевішам, на выпадак, калі капрызная старая ўздумае выказаць здзіўленне, чаго я прыехаў.
Дзень ужо схіляўся да вечара, калі я дайшоў гарадскіх ускраін і пайшоў па завулках, куды даносіўся толькі слабы водгалас шуму з Вялікай вуліцы.
Калітку мне адчыніла пажылая жанчына, якую я і раней бачыў.
Па-ранейшаму ў цёмным карыдоры стаяла запаленая свечка. Я ўзяў яе і падняўся наверх адзін. У пакоі,
