Так, здаецца?
— О, вельмі, вельмі-б хацелася!
— Што-ж гэта такое?
Я пачаў растлумачваць таемную падкладку гісторыі кампаньёнства Герберта, але хутка па яе вачах заўважыў, што думкі яе заняты мною, а не маімі расказамі. Як відаць, гэта так і было, таму, што калі я раптоўна змоўк, яна доўга гэтага не заўважала.
— Ты спыніўся таму, што табе агідна гаварыць са мною, такая вялікая твая нянавісць да мяне, — праказала яна, і яе твар прыняў ранейшы спалоханы выраз.
— О, міс Гевішам, як вы маглі гэта падумаць! — ускрыкяўў я. — Спыніўся я, таму што мне здалося, што вы мяне не слухаеце.
— Можа быць, я і, дапраўды, не слухала, — праказала яна, прыкладаючы руку да ілба. — Пачні з пачатку; я буду глядзець куды-небудзь убок. Ну, вось так, цяпер раскажы яшчэ раз.
Яна абаперлася на кастыль з уласцівым ёй у вядомыя хвіліны рашучым выглядам і з напружанай увагаю пачала глядзець на агонь, нібы сілаю прымушала сябе сканцэнтраваць увагу і слухаць. Я яшчэ раз расказаў ёй усё з пачатку і скончыў тым, што цяпер мне ўжо не ўдасца паставіць Герберта на ногі, як я спадзяваўся раней. Мне нельга растлумачыць ёй, чаму я не магу давесці пачатую справу да канца, таму што тут замешана чужая, вельмі важная тайна.
— Добра, — вымавіла яна, ківаючы галавою, але ўсё яшчэ не гледзячы на мяне. — Колькі грошай засталося ўнесці?
Я са страхам вымавіў (паколькі сума была даволі буйная):
— Дзевяцьсот фунтаў.
— Калі я дам гэтыя грошы — ці захаваеш ты маю тайну таксама свята, як захоўваеш сваю?
