пытаўся, ці не сустракаўся нам чатырохвёсельны катэр, які падымаўся па цячэнню разам з прылівам.
Я адказаў, што не сустракаўся, тады Джэк заўважыў:
— Значыцца, у такім выпадку, ён пасля спусціўся ўніз, хоць я вельмі добра бачыў, што адсюль ён накіраваўся ўверх па рацэ. Як відаць, перадумалі па якой-небудзь прычыне.
— Чатырохвёсельны катэр, кажаце вы?
— Так, чацвёра грабцоў і два пасажыры.
— Яны высаджваліся тут?
— Так, яны прыходзілі сюды за півам з вялізным гліняным збанам. З прыемнасцю ўсыпаў-бы ім у гэтае піва атруты ці якога-небудзь зелля, каб іх добра прыкруціла.
— Чаму так?
— А пра тое ўжо мне ведаць, — прамовіў Джэк такім сіплым голасам, нібы ў яго ў горле захрасла твань.
— Хлопец думае, што яны не тое, чым прыкідваюцца, — растлумачыў шынкар, слабагруды чалавек з бясколернымі вачыма і глыбокадумным выглядам, які не асабліва давяраў, відавочна, свайму работніку.
— Я ўжо ведаю, што думаю, — прабурчэў Джэк.
— Ты думаеш, Джэк, што гэтыя малайцы з таможні?
— Так.
— Памыляешся, хлопча. Куды-ж, па-твойму, яны дзелі форменныя гузікі? — запытаў гаспадар, — пачынаючы некалькі здавацца.
— Куды дзелі гузікі? — адгукнуўся Джэк, зачэплены за жывое. — Выкінулі за борт, праглынулі, пасеялі. Ды ці мала яшчэ што яны маглі зрабіць са сваімі гузікамі!
— Ну, пачаў ужо! — праказаў жаласна шынкар.
— Таможнікі, нябось, ведаюць, куды дзяваць гузікі,
