з табою аб ім… калі ты згодзішся на таварыскую просьбу.
— Калі ласка.
— У новым аддзяленні нашай канторы, Гендзель, нам патрэбен…
Бачачы, што ён з далікатнасці не адважваецца вымавіць сапраўднае слова, я падказаў:
— Клерк.
— Так, клерк. Я ўпэўнен, што з часам гэты клерк можа стаць (як ужо было з адным тваім знаёмым) кампаньёнам фірмы. Такім чынам, Гендзель… Будзем гаварыць прама, дарагі таварыш, ці не згодзішся ты паступіць пад маё начальства?
Было нешта вельмі мілае і сардэчнае ў гэтым раптоўным пераходзе на школьніцкі тон пасля ўрачыстага ўступу, пасля слоў: «Такім чынам, Гендзель», вымаўленых так, як быццам за імі павінна была ісці сухая, дзелавая рэч. Герберт казаў далей, моцна сціснуўшы мне руку.
— Мы з Клараю не раз размаўлялі аб гэтым, і сёння яшчэ мая любая крошка са слязмі на вачах прасіла перадаць табе, што калі ты згодзішся пасяліцца ў нас і калі мы будзем жыць разам, яна ўсімі сіламі будзе старацца, каб зрабіць цябе шчаслівым і даказаць табе, што друг яе мужа і ёй друг. Убачыш, Гендзель, як добра мы зажывем!
Я ад шчырага сэрца падзякаваў яго і яе за велікадушную прапанову, але дадаў, што пакуль нічога не магу абяцаць. Па-першае, у мяне было надта шмат клопатаў, каб спакойна абмеркаваць іх прапанову, а па-другое… Так! Мяне ўтрымала яшчэ адна прычына, якая высвеліцца ў канцы гэтай скромнай аповесці.
— Але калі ты думаеш, Гербет, што без вялікай шкоды для вашых спраў можна адкласці на некаторы час вырашэнне гэтага пытання…
