Я адчуў слабы поціск рукі.
— У вас была дачка… Вы любілі яе і страцілі яе.
Ён крыху мацней паціснуў маю руку.
— Яна жывая і нашла моцных заступнікаў. Яна сапраўдная лэдзі… красуня… Я кахаю яе!..
Апошнім слабым намаганнем, такім слабым, што я павінен быў яму дапамагчы, Мегвіч паднёс маю руку да губ, затым адпусціў яе так, што яна ўпала да яго на грудзі, і зноў паклаў на яе абедзве рукі. Ён яшчэ раз глянуў на столь, і галава яго павольна схілілася на грудзі.
РАЗДЗЕЛ LII
Я застаўся зусім адзін і рашыў пераехаць са сваёй кватэры ў Тэмплі зараз-жа па сканчэнні тэрміну, а пакуль падшукаць жыльцоў, бо я меў адны толькі даўгі і ні граша наяўных грошай. Я нават пачаў сур‘ёзна непакоіцца наконт становішча сваіх спраў, дакладней сказаць, павінен быў-бы непакоіцца, калі-б у мяне было дастаткова энергіі і волі, каб прымусіць сябе зразумець што-небудзь, апрача таго, што ў мяне пачынаецца сур‘ёзная хвароба, — а гэта я ўсведамляў выразна. Я адчуваў, што хутка звалюся, а аб астатнім нават не турбаваўся.
Я злёг і два дні праваляўся дзе папала, на канапе або на падлозе. Галава мая налілася свінцом, ногі падгіналіся, сілы мяне пакінулі, сазнанне памуцілася. Мінула яшчэ адна жахлівая ноч, якая здалася мне бясконцай, а калі раніцою я падняўся з пасцелі і папрабаваў сабрацца з думкамі, з гэтага нічога не вышла. Нарэшце я заўважыў нейкіх двух паноў, якія глядзелі на мяне.
— Што вам трэба? — запытаў я, задрыжэўшы ўсім целам. — Я вас не ведаю!
— Спадзяюся, сэр, — адказаў адзін з іх, нахіляю-
