сапраўды, папрасіў Джо даць мне руку. Ён падаў мне яе, але быў у нейкім задуменні.
Я таксама задумаўся. Мне страшэнна хацелася як-небудзь адхіліць перамену, узнікаўшую ў нашых адносінах. Не буду таіць: мне было сорамна і цяжка растлумачваць Джо, у якім становішчы мае справы і да чаго я дайшоў; але, запэўняю, тады мною кіравалі зусім не нізкія пабуджэнні. Я ведаў, што Джо абавязкова захацеў-бы дапамагчы мне са сваіх скромных зберажэнняў, і я не хацеў дапускаць гэтага.
Нам абодвум было не па сабе ў гэты вечар. Я рашыў адкласці аб‘ясненне з Джо да паслязаўтра. На наступны дзець была нядзеля, і я рашыў пачаць новае жыццё з панядзелка. У панядзелак раніцою я перагавару з Джо аб нашых адносінах зусім шчыра, раскажу яму, што я прыдумаў (аднак, апошняе не было яшчэ вырашана канчаткова), і растлумачу, чаму не адважваюся звярнуцца да Герберта. Тады нашы адносіны будуць назаўсёды трывала ўстаноўлены. Па меры таго, як весялеў я, весялеў і Джо, і мне здалося, што ён прышоў да нейкага рашэння.
Нядзелю мы правялі бесклапотна, ездзілі ў калясцы за горад і гулялі пехатою па палях.
— Я удзячны лёсу за сваю хваробу, Джо, — сказаў я.
— Любы Піп, стары дружа, вы цяпер зусім паправіліся, сэр.
— Гэтага часу я ніколі не забуду, Джо!
— І я таксама, сэр, — адказаў Джо.
— Я ніколі не забуду таго, што мы разам перажылі за гэты час! Быў час, Джо, калі я забываў шмат аб чым, але гэтага я не забуду.
— Так, Піп, — сказаў збянтэжаны і расчулены Джо, — шмат мы перажылі! Што было, тое прайшло, дарагі сэр!
