Кузня была недалёка, і я адправіўся да яе па густой ліпавай алеі. Я прыслухоўваўся, спадзеючыся пачуць, як Джо стукае молатам. Адсюль я павінен быў-бы яго чуць, і мне здавалася, што я яго чую, але гэта аказалася маім ваабражэннем: усё было ціха. Тыя-ж ліпы, тая-ж шыпшына, тыя-ж каштаны, як і даўней, стаялі па баках і ціха шапталіся, калі я спыняўся, прыслухоўваючыся, але да вясенняга шэпту прыроды не прымешваліся ўдары молата. Мяне ахапіў нейкі бессвядомы страх, калі я падышоў да кузні. Нарэшце я ўбачыў яе. Яна была замкнута: не відаць было ні агню і іскраў, не чуваць было шуму мяхоў — усё было ціха і спакойна.
Затое ў доме было прыкметна жыццё, і ў гасціным пакоі, як відаць, сядзеў нехта, на адчыненым акне развявалася белая фіранка, і з-за яе былі відаць кветкі. Я ціха падышоў да акна, каб зірнуць у яго цераз кветкі, як раптам перада мною апынуўся Джо пад руку з Бідзі.
Спачатку Бідзі ўскрыкнула, як быццам убачыла здань, але праз хвіліну яна была ў маіх абдымках. Абодва мы заплакалі. Яна заплакала таму, што я быў такі бледны і стомлены, я — таму, што яна была такая свежая і прыгожая.
— Любая Бідзі, якая ты добрая!
— Так, дарагі Піп!
— А ў цябе, Джо, які шчаслівы выгляд!
— Так, любы Піп, стары дружа!
Я глядзеў то на аднаго, то на лругую і…
— Сёння маё вяселле, — усклікнула Бідзі з вялікай радасцю, — я вышла за Джо!
Яны правялі мяне на кухню, і я прыпаў галавою да старога сасновага стала. Бідзі прыклала маю руку к сваім губам, а на плячо да мяне схіліўся Джо.
