Старонка:Вянок (1913).pdf/113

У ВЕСЦЫ.

Lumen coeli, sarcta rosa!
А. Пушкинъ.^[1]

Хвалююць сэрцэ нам дзявочые пастаці
І душы мацярэй наc могуць чараваці;
Вышэйшая краса—ў іх зьлітнаcьці жывой!
Артысты-маляры схіляліся прад ёй
Жадаючы зьявіць цераз свае халсьціны
Пачуцьця мацеры у обліку дзяўчыны,
Красы тэй сымвалам, Маць—Дзева, стала Ты—
І глянулі Твае с-пад пензэляў чэрты.
С таёмным трэпетам на іх я пазіраю,
А сэрцэ ўсё імкне да бацькоўскаго краю.
Мінулае сваё прыпамінаю я!
Пік цёмных абразкоў прайшоўшаго жыцьця
Шукаю сквапна штось трывожнаю душою
І здарэньне адно ўстае перадамною.

* * *

Калісьці летняю рабочаю парой
Праз вёску я ішоў. Панураю чаргой

1. Па-беларуску (Вікікрыніцы ):
   Сьветач мысьлі, сьвятая ружа!
   А. Пушкін.