Гэта старонка не была вычытаная
Грымеў у наш жалезны дах,—
Тады да лета Вэроніка
Ад нас знікала у інстытут
І не будзіла згадак тут.
А час усё каціўся далі
Хаваючы на дне гадоў
І гарадкі і галубоў,
Мы панямногу падрасталі
А іншы ўжо шчыпаў вусы
І лічыў іх гарой красы.
І толькі ўжо тады я ўгледзіў
Што поруч, як цьвяток лясны,
Узрасла ў красе сваей вясны
Дачка самотная суседзяў
І,мпомню я,—тады жэ ўперш
З маей душы паліўся верш.
Ен там кіпеў струёй жывою
Праз холад мысьлі працекаў
І ў цьвёрдых формах застываў,
Як воск гарачы пад вадою,
Каторым трэба вам гадаць
Аб чым той вершык меў казаць.
Яж сам сважу йшчэ тое толькі
Што к Вэроніцы твор паслаў
