|
І мела дзеўча выгляд маці
Калі тады ка мне яна,
Трывожнай ласкаю паўна,
Схілілася, як да дзіцяці,
Зіяючы перада мной
У новай пекнасьці жывой:
У той, што з постацьцю дзяўчыны
Зьлівала мацеры чарты.
О, як прыгожы — дзіўны ты,
Двайной красы аблік адзіны!
Ажыў у ім твой вечны цэль,
Мадонн тварыцель, Рафаэль!
І прад высокаю красою,
Увесь зачараваны ёй,
Скланіўся я душой маёй
Натхнённай, радаснай такою,
А ў сэрцы хораша было, —
Там запалілася цяпло.
Дасюль яшчэ яно палае;
Здаецца — ўмёрла, але ўраз
Праб’ецца зноў і прошлы час
Прад ім у згадках праступае,
Як пры агню ці цеплаце.
І конь крылаты да Парнаса
Мой дух імчыць тады, каб я
Былое апяваў пасьля.
Ды як знайсьці сьляды Пегаса
На бруку места? Цяжка ўперш!
Спачынь-жа трохі, верны верш!
|
