Старонка:Вянок (1927).djvu/21

ВАДЗЯНІК.

Сівавусы, згорблены, я залёг між цінай,
І гадамі грэюся — сплю на дне ракі.
Твар травой аблутаны быццам павучынай,
Засыпаюць грудзі мне жоўтыя пяскі.

Над вадой ля берега ціха сьпіць асока,
Ды лаза зялёная жаліцца-шуміць,
Хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка, —
І усё навокала сном адвечным сьпіць.