Цвѣты осенніе милѣй Роскошныхъ первенцевъ полей А. Пушкинъ.
∗ ∗ ∗
Плакала лета, зямлю пакідаючы;
Ціха ліліся сьлязінкі на поле,
Але прыгожаю восеньню яснаю
Там, дзе упалі яны, вырасталі
Кветкі васеньнія, кветкі ўспаённыя
Тугаю, горам, сьлязінкамі лета, —
Кветкі асеньнія, родныя, бледныя!
Вырасьлі вы, каб ураз-жа і згінуць.
Можа таму-то душа надарваная
Гэтак любоўна вянок з вас сплятае.
