|
Ты гаворыш, што сэрца прыстала…
Што рассыпаны юныя дні,
Што калісьці ты шчыра кахала,
Захапляўся табой не адзін.
Была сіла…
Успыхвалі мары…
Расьцьвітала вясна-маладосьць.
Вечна сьніўся
Ў пачуцьця-пажарах
Незнаёмы і ласкавы хтось.
Ён прышоў і па возеры шчасьця
Вёз цябе у краіну жыцьця,
Дзе закат
Ярка-ружай быў масьці,
Малады й неспакойны рысак…
Ўвечар пелі аб шчасьці
Дзяўчаты…
Ах, дзяўчаты гадалі па снох,
Ці ня прыдзе ў іх сумныя хаты,
Той, хто ім сваё сэрца зьбярог.
Там цьвіло і там сэрца палала.
Там краіна была — маладосьць…
.............
|
