Гэта старонка не была вычытаная
IV
Як цяпер я помню — хмуры быў завод…
А благі дырэктар
Ў сотні раз хмурнейшы.
Быў ён кат-зладзюга
І нягоднік першы; —
Пра яго казаў так будаўнік-народ.
Горкі і нікчэмны
Быў там хлеб рабочы…
Быў абмыт крывёю й горкімі сьлязьмі.
І прышло другое, —
Хтось сказаў адчойчы:
— Досыць мы цярпелі,
Гнулі сьпіны мы.
Паўставайце, брацьці…
У пустэльні сьвету,
У пустэльні сьвету дзікай і глухой
Адшукаць павінны
Мы жывую мэту
Дарагіх і блізкіх, сьветлых берагоў,
Гудзеў завод, рамні сьпявалі,
І пад машынны
дзікі шум
Жывыя словы заміралі,
Віхурай ранілі душу…
