Гэта старонка не была вычытаная
VIII
Быў вечар дзікі, расстраляны…
А лес шумеў,
А лес шумеў.
Здушыўшы сьмерць ў душы нагана,
Стаяў паўстанец —
Сам, як сьмерць.
… Сюды прышлі шукаць ратунку
Сыны лясоў,
Сыны балот…
І вецер ўзяў іх пацалункі
Аддаць зары ў чырвоны рот.
І раптам —
Крыкі,
Плач,
І стогны…
У небе дым, агонь і кроў.
Хвіліна —
И лее адзет трывогай…
— Браты, нас паляць! Марш ўпярод!..
І вось сышліся… Рвалі… білі…
На момант месяц вышаў з хмар…
І я пабачыў —
Сын мой мілы
Ад панскай кулі паміраў.
Рвануўся я душой з-за кратаў,
Душы няма ніякіх крат!
