Гэта старонка не была вычытаная
*
Гудзеў трывожна шумны горад,
Шум узрастаў, як акіян.
Жыцьцё —
Я думаў —
Гэта творчасьць,
А творчасьць лепшага экран.
*
На гэтых
Пройдзеных шляхох
Ня мала знойдзена,
Здабыта.
І з краю змроку і трывог
Ідзем ў край, сонцам
Апавіты.
О, родны край!
Твае палі
‘Шчэ так ня марылі, ня сьнілі,
Аб бурах творчых,
Што прайшлі,
І сэрца праўды запалілі,
Тут
Ўсё аджытае на дно
Сучаснасьць наша пахавала
З паганскім мітам
Калдуноў,
З азёрнай казкаю
Русалак.
Дзе ноч пакінула вясло
Й лясун заблытаўся
У ціне,
Асушым твань старых балот,
