Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/101

Гэта старонка не была вычытаная

Дзе дрэвы і крыніцы ўсе жывуць,
У бацькаўшчыне, будзеш ты маёй:
Я век любіў яе! Я адчуваю,

Што шчасце без яе было-б не поўным.

Берта.

Дзе больш шукаць іх, выспаў тых шчаслівых,

Калі не тут, ў краіне чыстай гэтай?
Тут, у спрадвечным вернасці гняздзе,

Дзе фальш сабе прытулку не знаходзіць?
Тут зайздрасць шчасця нам не замуціць

І светлыя часы у нас пачнуцца.
Цябе я бачу ў мужнасці тваёй,
Як першага між вольных і між роўных,
Увенчанага шчыраю пашанай,
Як караля вялікае дзяржавы.

Рудэнц.

Цябе я бачу, ўсіх жанчын вянец,
Прывабную руплівасцю жаночай
Зрабіўшай ў хаце неба для мяне
Нібыта з кветак веснавых вяночак, —
Ты мне жыццё спакоем аздабляеш,
Ўсё радуеш кругом і ажыўляеш!

Берта.

Вось чаму, друг мой, сумавала я,
Калі глядзела, як ты сам сваё

Руйнуеш шчасце. Што было-б са мной,

Калі-б я за драпежнікам пайшла,
За катам края ў замак яго змрочны!
Няма тут замка. Не аддзелен мурам
Народ, якому шчасце я нясу!