Гэта старонка не была вычытаная
Геслер.
Я хочу не жыцця твайго, а стрэлу,
Ты спраўны, Тэль, ніколі не марудзіш,
Рулём ты уладаеш, як і лукам[1],
І ў буру рад ісці на паратунак.
Ратуй-жа сам сябе, як ўсіх ратуеш.
(Тэль стаіць у страшэнным ваганні, рукі яго калоцяцца, вочы з роспачу глядзяць то на ляндфогта, то на неба; раптам ён выцягвае з калчана другую стралу і хавае яе за пазуху. Ляндфогт сочыць за ўсімі яго рухамі).
Вальтэр Тэль (пад ліпай).
Страляй хутчэй! Не страшна мне.
Тэль.
Так трэба!
(Авалодвае сабою і нацягвае цеціву).
Рудэнц (які дагэтуль сілай стрымлі-
вае сваё абурэнне, выходзіць наперад).
Даволі, пане ляндфогт, ужо даволі.
Не трэба больш. Вы мэты дасягнулі,
Зрабілі спробу вы. І толькі шкоду
Залішняя прынесці можа жорсткасць
І можа разарвацца цеціва.
Геслер.
Маўчыце! Вас не клічуць.
Рудэнц.
Я не змоўкну…
Я мушу. Гонар караля святы мне;
Але падобны лад стварае злосць.
- ↑ Геслер намякае на выратаванне Баўмгартэна.
