Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/138

Гэта старонка не была вычытаная

Штаўффахер.

Пляменнік? Ці паслалі па яго?

Вальтэр Фюрст.

Паведамілі. Кіньце турбавацца!
Знайшоў ён сваё сэрца, нашым стаў.

Атынгаўзен.

За бацькаўшчыну сваю ён стаіць?

Штаўффахер.

З адвагаю.

Атынгаўзен.

Чаму ён не прыйшоў
Прыняць апошняе благаславенне
Маё? Я чую, хутка мне канец.

Штаўффахер.

О не, шляхетны пан! Кароткі сон
Вас узмацніў, і выгляд ваш здаровы.

Атынгаўзен.

Я смуткам жыў, і смутак мяне кінуў,

А разам з ім надзея адышла. (Ён заўважвае
хлопчыка).

Чый хлопчык?

Вальтэр Фюрст.

Вы яго благаславіце!
То ўнук мой, бацькі-ж у яго няма.

(Гедвіга с сынам становяцца на калені перад паміраючым).

Атынгаўзен.

вас усіх сіротамі я кіну.