Як ты. Цябе сюды ён пасылаў,
Каб суд тварыць праўдзівы і суровы,
А не затым, каб з радасцю ліхой
Бяскарна гадаваць сваю зласлівасць;
Але ёсць бог — караючы і мсцівы.
Ідзі сюды, тварэц нядолі горкай,
Я мэту дам табе, што аж дасюль
Была для ўсіх маленняў недаступна.
Але табе яно паддасца. Ты
Надзейны лук мой, што так часта мне
Служыў аддана ў радаснай забаве,
Мяне не кінеш і ў суровы час.
Будзь моцнаю і вернай, цеціва,
Што стрэлы мае часта акрыляла.
Другой стралы я б не знайшоў ў запасе.
(Падарожныя ідуць праз сцэну).
На каменную гэту лаўку сяду,
Няма тут бацькаўшчыны, кожны йдзе
Чужы другому шпаркімі шагамі,
Гандляр руплівы, ціхі багамолец,
Манах праходзіць задуменны, злодзей
Нахмураны і спрытны музыкант,
Пагоншчык з цяжка гружаным канём,
З таварамі далёкае краіны,
І кожны шлях вядзе на край зямлі,
