Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/156

Гэта старонка не была вычытаная

Армгарда.

О, пане, справядлівасці! Суддзя ты
У нас ад імператара і бога.
Твары ж твой суд! Калі ты спадзяешся

На справядлівасць неба, дай мне праўду.

Геслер.

Прэч! Праганіце мне яе з вачэй

Армгарда (чапляючыся за цуглі каня).

Не, не, мне больш няма чаго ўжо траціць.
Ты з месца не кранешся, фогт, пакуль
Не скончыш справу. Моршчы сабе лоб,

Блішчы вачыма, калі хочаш, наша
Няшчасце безгранічнае настолькі,
Што мне і гнеў не страшны твой.

Геслер.

Дарогу,
А то цябе канём я растапчу!

Армгарда.

Ну што-ж, тапчы! (Яна кідае дзяцей на
зямлю і кладзецца з імі на дарогу).
Я кладуся тут
З дзяцьмі сваімі. Хай маіх сіротак
Растопчуць капыты твайго каня!
І горшыя яшчэ рабіў ты справы.

Рудольф.

Вы звар‘яцелі?

Армгарда (выходзячы з сябе).

Ты ужо і так
Краіну імператара дратуеш!