Гэта старонка не была вычытаная
Вальтэр Фюрст.
Вялікі божа! (Трэск падаючых рыштаванняў).
Мельхталь.
Там яна была
У турму замкнута па загаду фогта,
Тут Рудэнц, як апалены, ускочыў —
Мы чулі як трашчэлі дзверы, кроквы
І з вогнішча мы чулі страшны лямант
Няшчаснай.
Вальтэр Фюрст.
Выратавалі яе?
Мельхталь.
Спрыт і рашучасць тут былі патрэбны,
Калі-б ён толькі нашым панам быў,
Жыццём-бы мы тады не рызыкнулі.
Але ён быў саюзнік наш, і Берта
Народ любіла, і таму за ім
Ўсё кінуўшы у вогнішча пайшлі мы.
Вальтэр Фюрст.
І выратавалі?
Мельхталь.
Так, я і Рудэнц —
З агню мы разам вынеслі яе
І ўслед за намі рухнулі скляпенні.
І вось, калі яна прыйшла ў сябе
І вочы свае узняла да неба,
Барон упаў на грудзі да мяне
І прысягнулі моўчкі мы саюзу,
Што ў вогнішчы загартаваны быў
І устаіць супроць удараў лёсу.
