Свае граніцы кожны беражэ;
Замкнуў сваю старую браму Цюрых,
Які не замыкаўся трыццаць год,
У страху прад забойствамі і помстай.
Узброеная помстаю ідзе
Ўжо каралева Венгрыі Агнеса[1];
Жаночую забыўшы слабасць, помсту
Нясе забойцы і яго радні,
Іх слугам, дзецям і ўнучатам, нават
Каменням замкаў іх за бацькі кроў
Яна клялася ў бацькаву труну
Нізвесці цэлыя іх пакаленні
І у крыві, нібы ў расе, скупацца.
Мельхталь.
Дзе дзеліся забойцы? Невядома?
Штаўффахер.
Яны разбегліся пасля забойства
На пяць дарог у розныя бакі,
Каб больш ужо ніколі не спаткацца —
І герцаг Ханс цяпер між гор блукае.
Вальтэр Фюрст.
Злачынства ім карысці не дало!
Няма ад помсты плёну, бо сама
Сябе яна гадуе жахам, радасць
Яе — забойства, роспач — яе вынік.
Штаўффахер.
Злачынства не дало забойцам плёну,
А мы рукамі чыстымі збярэм
- ↑ Дачка забітага Альбрэхта I.
