Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/171

Гэта старонка не была вычытаная

Свае граніцы кожны беражэ;
Замкнуў сваю старую браму Цюрых,
Які не замыкаўся трыццаць год,
У страху прад забойствамі і помстай.
Узброеная помстаю ідзе
Ўжо каралева Венгрыі Агнеса[1];
Жаночую забыўшы слабасць, помсту
Нясе забойцы і яго радні,
Іх слугам, дзецям і ўнучатам, нават
Каменням замкаў іх за бацькі кроў
Яна клялася ў бацькаву труну
Нізвесці цэлыя іх пакаленні
І у крыві, нібы ў расе, скупацца.

Мельхталь.

Дзе дзеліся забойцы? Невядома?

Штаўффахер.

Яны разбегліся пасля забойства
На пяць дарог у розныя бакі,
Каб больш ужо ніколі не спаткацца —
І герцаг Ханс цяпер між гор блукае.

Вальтэр Фюрст.

Злачынства ім карысці не дало!
Няма ад помсты плёну, бо сама
Сябе яна гадуе жахам, радасць
Яе — забойства, роспач — яе вынік.

Штаўффахер.

Злачынства не дало забойцам плёну,
А мы рукамі чыстымі збярэм

З крывавага злачынства плён шчаслівы,
  1. Дачка забітага Альбрэхта I.