Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/27

Укрые бог старую волю нашу.
(Шчыра паціскае яму руку і хоча ісці).

Штаўффахер.

Чакайце, гаспадыня прыйдзе. Ў Швіцы
Мой госць вы, я ў Люцэрне буду ваш.

Пфайфер.

Я шчыра дзякую. Мне ў Герзау сёння трэба.

Я толькі аб адным прасіць павінен,
Каб фогта вашага прыгнёт і здзек
Цярпліва неслі вы. Ўсё пройдзе хутка;
На трон узыйдзе іншы імператар,
Ад Аўстрыі-ж не збавіцца ніколі.

Ён адыходзіць. Штаўффахер у цяжкім задуменні сядае на лаўку пад ліпай. Так знаходзіць яго Гертруда, яго жонка, якая становіцца побач з ім і доўга моўчкі ўглядаецца ў яго.

Гертруда.

Ты змрочны, дружа. Не пазнаць цябе.
Гляджу я моўчкі ўжо каторы дзень,
Як нейкая туга цябе гняце
І на чале тваім адбіты смутак.
Давер-жа мне, я жонка і твой друг
І я знясу палову твайго смутку.
(Штаўффахер моўчкі дае ёй сваю руку).
Скажы мне, што на сэрцы у цябе.
Благаславёны працы тваей плён,
Ў засеках поўна, быдла шмат у статку
І гладкія адкормленыя коні
Вярнуліся ужо шчасліва з гор
На зіму да сваіх прасторных стайняў.