І я не дам, каб будаваў мужык
Сабе такія пышныя харомы
І жыў нібыта пан краіны гэтай;
Я болей гэтага вам не дазволю!“
Сказаўшы так, ён горда прэч паехаў,
А я застаўся з смутнаю душой,
Абдумваючы слоў злавесны сэнс.
Гертруда.
Мой муж і гаспадар, паслухай ты
Разумныя парады свае жонкі.
Я Іберга пачцівага дачка,
Мудрэйшага. Я з сёстрамі сваімі
Кудзелю прала доўгімі начамі,
Калі да нас збіраліся старшыні
І разам з бацькам граматы чыталі
Даўнейшых імператараў, і разам
Аб добрабыце края меркавалі.
Уважна слухала я словы іх,
Ў якіх былі і дабрата і мудрасць,
І захавала іх глыбока ў сэрцы.
Паслухай-жа уважна маё слова,
Бо я даўно ўжо ведаю твой смутак.
Цябе ляндфогт да смерці ненавідзіць,
Бо ты быў перашкодаю яму
І праз цябе пад новых ўладароў
Швіц не пайшоў, а як раней адданы
Застаўся ён імперыі старой,
Якой і прадзеды служылі нашы.
Ну, Вернер, ці-ж не праўду я сказала?
