Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/42

Гэта старонка не была вычытаная

Мельхталь.

Не мог я зносіць подлыя размовы
Нягодніка: „Мужык захоча

Хлеб есці, дык няхай цягае сам свой плуг“ —

Нібы-та у душу маю ён рэзнуў,
Калі быкоў стаў выпрагаць ён з плуга;
Яны мычалі глуха, быццам чулі
Знявагу і ўпёрліся рагамі;
Тады адчуў я справядлівы гнеў
І, непрытомны, біць яго стаў кіем.

Вальтэр Фюрст.

О, калі мы ледзь стрымліваем сэрца, —

Як утрымацца палкай маладосці!

Мельхталь.

Шкада вось бацькі мне — яму апора
Патрэбна, а далёка яго сын.
Яго ляндфогт не церпіць, бо заўсёды
Стаяў ён за свабоду і за права.
Старога хто ад крыўды абароніць?
Эх, будзь што будзе, я пайду туды.

Вальтэр Фюрст.

Чакайце, узмацніцеся цярпеннем,

Пакуль з лясоў да нас надыйдуць весткі.

Я чую стук, быць можа, пасланец
Ляндфогта. Вы схавайцеся. У Уры
Ад Ляндэнбергера вам небяспека;
Адзін тыран другому памагае.

Мельхталь.

Яны нас вучаць што рабіць.