Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/56

Гэта старонка не была вычытаная

І самы цесны, дзе жыццё знікае;

Я цень свой, хутка-ж стану толькі імем.

Куоні (да Рудэнца з келіхам).

Вазьміце пане! (Рудэнц марудзіць узяць
кубак). Выпіце! Яно
З аднаго кубка-келіха, — з аднаго сэрца.

Атынгаўзен.

Ідзіце, дзеці, потым вечарком
Пра справы нашае краіны пагаворым.
(Слугі выходзяць).
Атынгаўзен і Рудэнц.

Атынгаўзен.

Я бачу ты зусім падрыхтаваўся,
У Альторф хочаш ты ісці?

Рудэнц.

Так, дзядзька, больш марудзіць
не магу я.

Атынгаўзен (сядае).

Спяшаемся? Няўжо тваё юнацтва
Настолькі ўжо скупое, што яго
І для старога дзядзькі не хапае?

Рудэнц.

Я бачу, не патрэбен я для вас,
Я ў гэтым доме быццам чужаземец.
Атынгаўзен (доўга і пільна
глядзіць на яго).
Так, так. Нажаль табе краіна
Зрабілася чужою! Улі! Улі!
Не пазнаю цябе. У шоўк прыбраўся,