Гэта старонка не была вычытаная
Рудэнц.
Я слова даў. Я не магу. Я звязан
Атынгаўзен (вызваляючы руку, сур‘ёзна).
Ты звязан, кажаш ты? О, так, няшчасны,Ты звязан, ды не словам, і не клятвай,
Так, путамі кахання звязан ты.
(Рудэнц адхінаецца).
Хавайся, калі хочаш. То дзяўчына
Берта фон-Брунек цягне цябе ў замак,
Да імператарскае вабіць службы.
Здабыць дзяўчыну хочаш ты сабе,
Айчыне здрадзіўшы. Не ашукайся!
Яны прывабілі цябе нявестай;
Не для цябе прызначана яна.
Рудэнц.
Ужо даволі слухаў я. Бывайце. (Выходзіць).
Атынгаўзен.
Чакай, юнак бяздумны. Ён пайшоў!
Спыніць, уратаваць яго не мог я.
Вось гэтак сама здрадзіў Вольфеншысен
Сваёй зямлі — так зробяць і другія,
Чужыя чары цягнуць нашу моладзь
Гвалтоўна прэч ад нашых родных гор.
Няшчасны дзень, калі прыйшоў чужынец
У гэтыя шчаслівыя даліны,
Нявіннасць даўніх звычаяў зламаць!
Перамагае навіна, старое,
Пачцівае звялося, час змяніўся,
Другія думкі ў новым пакаленні.
