Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/91

Гэта старонка не была вычытаная

Як трэснуў пад табою лёд і ты,
Яшчэ жывы, знікаеш у магіле.
Ах, адусюль стральца пільнуе смерць
І мае яна тысячу абліччаў;
Няшчаснейшае гэта рамяство,

Што ў прорву скінуць можа ў кожны момант.

Тэль.

Хто рушыць смела, з яснай свежай думкай,

Паклаўшыся на бога, на свой гарт,
Той вырвецца з усякае бяды;

Не страшны горы тым, хто у іх радзіўся.

(Закончыўшы сваю працу, адкладае
сякеру ў бок).

Цяпер служыць нам доўга будуць дзверы.

Сякера ў хаце — цесляра не трэба.
(Бярэ капялюш).

Гедвіга.

Куды ты пойдзеш,

Тэль.

У Альторф да бацькі.

Гедвіга.

Скажы, ты небяспечнае задумаў?

Тэль.

Адкуль ты гэта ўзяла?
Ёсць змова

Гедвіга.

На фогтаў. Ужо была на Рутлі рада,
Я ведаю, што ты ў саюзе з імі.