Тут не відаць было сляда людскога,
На беразе стаяла толькі хатка
І там сядзеў самотны перавозчык.
Ды бушавала возера і нельга
Было па ім плысці; кругом зірнуўшы,
Убачылі, што шмат вады і лесу, —
І ім здалося, што яны знайшлі
Ізноў сваю каханую айчыну.
І парашылі тут яны застацца,
Паставілі старую вёску Швіц,
І многа часу карчавалі лес
З кудлатымі вершалінамі разам.
Пасля, як цесна стала на зямлі,
Бо стала болей іх, яны дайшлі
Да Чорнае гары у самы Вейслянд,
Дзе за сцяною моцнай вечных льдоў
Жыве другі народ інакшай мовы.
І вёску Альторф у даліне Рэйса.
Але застаўся памятным іх род
Між тых чужых пляменняў, што пасля
Аселі у сярэдзіне краіны;
Людзей са Швіца можна распазнаць,
Ў іх не схаваецца ні кроў, ні сэрца.
Падае руку направа і налева.
Маўэр.
Так, сэрца ў нас адно, адна і кроў.
Усе (падаючы адзін другому рукі).
Адзін народ мы, вечна будзем разам.
