І, калі прыходзіць Яроцкі, Лідачка з усяе сілы моршчыць свой твар, каб вышаў сур‘ёзны і бязуважны, каб паказаць яму, што яе зусім ня радуе тое, што ён нарэшце зьявіўся А сэрца-ж ня ўбачыш, як яно тукае, як разрываецца проста ад радасьці. О, каб убачыў ён сэрца!
Яроцкі часта ходзіць да Лідачкі. Ён упарты і рашыў дасягнуць таго, што намеціў.
У Лідачкі ён пазнаёміўся з Горскім, іхным кватарантам.
Вось іх першая гутарка:
— Вельмі прыемна. Яроцкі.
— Горскі. Вы, здаецца, нядаўна прыехалі?
— Так, два тыдні ўсяго. Мабыць, хутка й паеду.
— Чаму?
— Не магу. Не магу доўга сядзець на адным месцы. Цягне нешта, штурхае у новыя гарады, да новых людзей, да сьвежых уражаньняў.
— Хм… Гэта, мабыць, ад тэмпэраманту.
— Мабыць.
Потым маўчалі троху, пакуль ня стала нялоўка. Тады Горскі спытаўся:
— Вы дзе працуеце?
— У коопэрацыі. А вы?
— У політасьвеце.
І ўсё.
